Historia

Należący do najstarszych w stolicy, Hotel Polonia Palace zainaugurował działalność 14 lipca 1913. Zainwestował w obiekt 1100 tys. rubli a potem zarządzał nim do 1939 – Konstanty hr. Przeździecki. Rodzina kierowała już wcześniej Hotelem Europejskim w Warszawie, zbudowanym przez dziada Aleksandra. Nazwa nie została wybrana przez przypadek – Polska była jeszcze wtedy pod zaborami, więc tak silny akcent patriotyczny w sercu stolicy Kraju Nadwiślańskiego pełnił rolę „ku pokrzepieniu serc”.

Projekt hotelu wyszedł z pracowni dwóch architektów: Józefa Holewińskiego i Juliusza Nagórskiego. Budowę wykonała firma inż. Stanisława Puka^[1]. Po wiedeńskim, secesyjnym Bristolu był to pierwszy budynek w Warszawie niemal „żywcem” przeniesiony z Paryża, począwszy od charakterystycznego, mansardowego dachu po ludwikowskie meble we francuskiej restauracji, którą obsługiwali kelnerzy znad Sekwany. Poza tym ten hotel oferował gościom takie nowości, jak ciepła i zimna woda oraz telefon we wszystkich 160 pokojach – choć tylko sześć apartamentów miało łazienki. Poza tym novum stanowiły: centralne ogrzewanie obejmujące też garaże (zamykane boksy na samochody), biurka z maszynami do pisania, ogniotrwały sejf i serwis auto-omnibusowy dowożący gości na wszystkie dworce. Na gości czekały ponadto: „kawiarnia z salonem damskim, fryzjerskie salony dla pań i panów, perfumerja z najmodniejszymi specyfikami, skład win wyborowych z piwnic własnych hotelów Europejskiego i Polonia, pralnia pośpieszna bez użycia chlorku”^[2] z nowoczesnym wyposażeniem sprowadzonym z zagranicy.

W 1924 dobudowano, kosztem garaży nową salę dancingową – powiększoną jeszcze na rok przed wojną, a jej kierownikiem artystycznym został znany i wielokrotnie nagradzany tancerz wiedeński Rolf Roy. Jednak najelegantszym pomieszczeniem pozostała, istniejąca od początku, sala balowa zdobiona marmurowymi kominkami. W niej właśnie odbywały się rauty i przyjęcia dla najznamienitszych gości. Mieli do Polonii najbliżej, gdyż Dworzec Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej^[c] znajdował się dosłownie naprzeciwko. To na nim witano z honorami w 1929 najbardziej egzotycznego bodaj gościa hotelu, króla Afganistanu Amanullacha Chana, którego II Rzeczpospolita uhonorowała orderem Orła Białego.

Cztery lata wcześniej odbył się w Polonii bal autorów dramatycznych z udziałem Jana Lechonia, Stefana Żeromskiego, Ludwika Solskiego, Kornela Makuszyńskiego, Marii Pawlikowskiej, Józefa Węgrzyna i Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Autor „Flirtu z Melpomeną” i „Piekła kobiet” tu właśnie świętował swój jubileusz, zorganizowany przez PEN-Club. Elitarne bankiety zaszczycał koncertami Jan Kiepura. Od debiutu hotelu aż do wybuchu II wojny światowej działał w nim Polski Klub Artystyczny organizujący wiele prestiżowych imprez, zaś od 1931 Niższa Szkoła Hotelarska, założona przez Naczelną Organizację Polskiego Przemysłu Hotelarskiego – też zresztą z siedzibą w Polonii. Była ona ulubionym miejscem spotkań czy noclegów dyplomacji i ziemiaństwa, świętującego tu hucznie karnawał zimowy i „zielony”.

W czasie wojny w Polonii stacjonowali niemieccy oficerowie, zaś w powstaniu warszawskim hotel pełnił rolę szpitala i bazy zaopatrzeniowej dla powstańców i ludności walczącej stolicy, która korzystała z jego dobrze zaopatrzonych magazynów żywności.

Personel, wywieziony wcześniej do obozu przejściowego w Pruszkowie, wrócił do stolicy i zabezpieczył budynek, który jako jeden z niewielu w tej części miasta przetrwał w bardzo dobrym stanie^[3]. Wznowił działalność jako pierwszy hotel w Warszawie 26 kwietnia 1945. W nim we wrześniu 1945 zatrzymał się generał Dwight Eisenhower, witany przez tysiące rozentuzjazmowanych warszawiaków. Przez pierwsze lata powojenne rezydowały w Polonii ambasady i konsulaty obcych państw oraz korespondenci zagraniczni. W kwietniu 1946 Polski Czerwony Krzyż zorganizował pierwszy w powojennej Warszawie pokaz mody.

Podczas Zjazdu Zjednoczeniowego PPR i PPS 15 grudnia 1948, po którym powstała Polska Zjednoczona Partia Robotnicza, w hotelu zamieszkiwali delegaci partyjni; oszklenie okien wykonała w tym czasie Huta Szkła w Jaśle. Od 1953 natomiast hotel „żywił demoludy”^[8], obsługując obowiązkowo bankiety dla dyplomacji bloku wschodniego zarówno „u siebie” jak i innych lokalach stolicy – np. przyjęcie na cześć pierwszego premiera Chińskiej Republiki Ludowej, Zhou Enlaia na 800 osób w Teatrze Wielkim. Na stoły wjeżdżały dzieła sztuki kulinarnej – żywe obrazy z pasztetów i wędlin, tworzących zaprzęg z karetą i szóstką koni oraz płonące lody w kształcie łodzi z bateryjką i lampką w środku. Ich autorami byli jeszcze przedwojenni pracownicy Bristolu. Małą rewolucję zgotował w hotelowym życiu V Międzynarodowy Konkurs Chopinowski. Na potrzeby mieszkających w nim uczestników całe VI piętro opróżniono z mebli, wstawiając tam kilkanaście fortepianów. Ćwiczył na nich polonezy i mazurki Adam Harasiewicz.

W latach 50. w hotelu mieściło się Centralne Biuro Zakwaterowań, które wydawało skierowania umożliwiające otrzymanie noclegu w hotelach na terenie Warszawy.

W 1965 do Polonii dobudowano nową bryłę hotelu Metropol, łącząc oba obiekty w jeden organizm.

Skucie oryginalnych sztukaterii, zastąpienie marmurów lastriko i inne zmiany wraz z całkowitą modernizacją Sali Ludwikowskiej – to tylko część niezrealizowanych pomysłów na kapitalny, powojenny remont Polonii. Choć zaplanowany za Gomułki, z powodów finansowych odbył się już w czasach Gierka, kiedy architektura już nie była tak zależna od dyktatu partii. Udało się więc ocalić przedwojenny charakter hotelu. W odnowionych salach urządzano kongresy techników, hutników, związków zawodowych, targi książki, a księga gości pęczniała od wpisów piłkarzy reprezentacji narodowej ze Zbigniewem Bońkiem, Grzegorzem Latą i Janem Tomaszewskim na czele oraz artystów z najpopularniejszych zespołów „Skaldowie”, „Czerwone Gitary” czy Poznańskich Słowików. Tu świętowano otwarcie pierwszej firmy polonijnej w Warszawie. Od 1974 hotel, wraz z sąsiednim Metropolem, znalazł się pod zarządem powołanego przez prezydenta miasta Warszawskiego Przedsiębiorstwa Turystycznego „Syrena”. Nazwa spółki zarządzającej dziś zarówno hotelem Polonia, jak Metropol i MDM, Hotele Warszawskie Syrena nawiązuje do tamtej tradycji. A także do najlepszych wzorców przedwojennych, oferując, po ostatnich remontach – generalnym (2001–2004) i częściowym w 2010 – odrestaurowane i jednocześnie funkcjonalne dzięki wprowadzonym nowoczesnym rozwiązaniom, wnętrza. W 2012 budynek został zreprywatyzowany.

Hotel dysponuje 206 pokojami oraz liczącym 115 m² Apartamentem Angielskim. Gościom oferuje dania kuchni polskiej i fusion. Znajduje się tutaj klub fitness i gabinet masażu, osiem sal konferencyjnych oraz sala balowa „Ludwikowska”. Wnętrza Hotelu Polonia Palace można oglądać dzięki aplikacji Google Street View