Opis

Plakaty filmowe Polska Klasyka Nie ma róży bez ognia (1974) Stanisław Bareja – Plakat wysokiej jakości 8k

Plakaty filmowe do biura domu firmy lub pokoju kinomaniaka

O filmie

Nie ma róży bez ognia – polska komedia filmowa z 1974 roku w reżyserii Stanisława Barei, nakręcona według scenariusza napisanego przez reżysera wraz z Jackiem Fedorowiczem.

Komedia przedstawia absurdalną rzeczywistość, w jakiej znalazło się małżeństwo nauczycieli, Jana i Wandy Filikiewiczów, wobec problemu konieczności goszczenia w swym mieszkaniu początkowo byłego męża Wandy, Jerzego Dąbczaka, a później także jego obecnej żony Lusi, narzeczonego Lusi – Zenka i kolejnych osób.

W rozpoczynającej film scenie w pokoiku Filikiewiczów, ulokowanym między hałaśliwymi pokojami biurowymi w starej willi, pojawia się oszust, Malinowski, który oferuje im zamianę mieszkania, na nowe w wieżowcu. W miarę rozwoju sytuacji małżeństwo wpędza się w coraz większe kłopoty, głównie za sprawą pomysłów męża.

• Jacek Fedorowicz – Jan Filikiewicz
• Halina Kowalska – Wanda Filikiewicz
• Jerzy Dobrowolski – Jerzy Dąbczak (były mąż Wandy)
• Stanisława Celińska – Lusia
• Stanisław Tym – Zenek (narzeczony Lusi)
• Mieczysław Czechowicz – ojciec Lusi
• Wiesław Gołas – Malinowski (zamieniający mieszkanie)
• Bronisław Pawlik – administrator
• Wojciech Siemion – dyrektor szkoły
• Henryk Kluba – Bogusław Poganek (sąsiad z dołu)
• Jolanta Lothe – Korbaczewska
• Bohdan Łazuka – Francik (pasażer autobusu)
• Jan Kobuszewski – listonosz
• Wojciech Pokora – petent u administratora (eksmitowany mąż)
• Jan Himilsbach – dozorca na budowie
• Kazimierz Kaczor – pielęgniarz w szpitalu dla nerwowo chorych
• Jadwiga Chojnacka – handlarka
• Ewa Pokas – urzędniczka na poczcie
• Maria Chwalibóg – lokatorka poznana podczas pijaństwa
• Cezary Julski – szatniarz w nocnym lokalu
• Monika Sołubianka – prostytutka Zuza
• Krzysztof Kowalewski – milicjant
• Jerzy Januszewicz – listonosz z paczką dla Dąbczaka
• Agnieszka Fitkau-Perepeczko – mieszkanka bloku szukająca sklepu z kaszą
• Ewa Jastrzębowska – kobieta z dzieckiem w autobusie
• Kazimierz Kaczor – pielęgniarz (nie występuje w napisach)
• Ewa Miodyńska – kobieta w lokalu (nie występuje w napisach)
• Jerzy Moes – mężczyzna w lokalu (nie występuje w napisach)
• Tadeusz Somogi – pasażer autobusu (nie występuje w napisach)
• i inni

W filmie obecny jest zarówno humor sytuacyjny, w szczególności w perypetiach głównego bohatera, przygotowującego nowo wybudowane mieszkanie do stanu użytkowania, bądź goniącego za autobusem, którego drzwi przytrzasnęły mu krawat, jak również dowcip wynikający z pewnych lapsusów pokazujących funkcjonowanie prawa w dobie PRL. W pierwszym mieszkaniu Filikiewiczów mieszczą się urzędy państwowe, administrator osiedla prosi o monetę dwudziestogroszową, aby zaplombować drzwi, a dobrze znający prawo kombinator Dąbczak zyskuje większą przychylność ze strony organów państwa niż uczciwy obywatel, jakim jest Filikiewicz^[4].

Film obrazuje też pęd Polaków w dobie lat 70. XX wieku do tego, aby zamieszkać w stolicy. Ojciec Lusi, żony Dąbczaka, podpala własny dom wraz z plantacją róż, aby córka mogła zamieszkać w Warszawie. Jest to także przedstawienie dwóch równoległych światów – sformalizowanej biurokracji oraz nieformalnych stosunków międzyludzkich.

Początkowo komedia miała nosić tytuł Lawina, co miało nawiązywać do eskalacji wydarzeń mających wpływ na życie głównych bohaterów. W scenopisie ojciec Lusi ma problemy z urzędem skarbowym – w dialogu z córką pojawia się hasło domiar, gdy nakazuje jej wraz z narzeczonym pozostać w mieszkaniu Filikiewiczów. Z tego względu, że cenzura nie zgodziłaby się na użycie tego słowa, zastąpiono domiar pożarem. Zmiana w scenariuszu doprowadziła do zmiany tytułu filmu, co według reżysera miało jeszcze bardziej wyrażać pure nonsensowną fabułę^[5]. Bezpośrednio tytuł nawiązuje właśnie do zmienionej sceny, w której ojciec Lusi podpala własny dom wraz z plantacją róż, aby córka mogła zameldować się w stolicy. Słowa tytułu wypowiadane są w filmie przez dzielnicowego, któremu administrator wraz z przebywającymi w mieszkaniu Filikiewiczów osobami próbują wytłumaczyć niecodzienną dla niego sytuację. Zmieniony został również charakter Jerzego Dąbczaka, który początkowo miał być wzorowany na stereotypowym ormowcu. Postać ta została „uszlachetniona” głównie z tego powodu, że odgrywał ją Jerzy Dobrowolski^[6]. Nie ma róży bez ognia to zbitka słów z dwóch polskich przysłów: nie ma róży bez kolców oraz nie ma dymu bez ognia. W krytyce filmu pojawiła się opinia, że z tego powodu tytuł nic nie znaczy^[1].

Autorzy dla urealnienia fabuły konsultowali treść scenariusza z prawnikiem^[4]. Bareja, będąc fanem amerykańskich komedii z lat 20. XX w., określał swój film jako pewien etap w tworzeniu współczesnej burleski, wyrażając jednocześnie nadzieję, że w polskiej kinematografii powstaną w przyszłości filmy podobne do tych, jakie Amerykanie kręcili przed wojną. Wiele miejsca poświęcił walce głównego bohatera ze złośliwością przedmiotów martwych. Scena z wchodzeniem Filikiewicza na dach może być uznana za nawiązanie do filmów z Busterem Keatonem i Haroldem Lloydem. Odgrywana była ona bezpośrednio przez Jacka Fedorowicza bez udziału kaskadera.

Zdjęcia do filmu zrealizowano w Warszawie (osiedle Piaski w dzielnicy Bielany, Centralny Dworzec Autobusowy PKS przy ul. Żytniej, Plac Trzech Krzyży, willa przy ul. Bieżanowskej 5) i w Konstancinie-Jeziornie (willa „Zorza” przy ul. Sobieskiego 16).

W opinii krytyków filmowych, recenzujących Nie ma róży bez ognia, przeważały określenia tej produkcji jako prymitywnej i schlebiającej gustom drobnomieszczańskim, co powodowało, że zakwalifikowany był do najniższej kategorii artystycznej, co w konsekwencji przekładało się na niższe zarobki dla reżysera. Wpływy z biletów wynosiły natomiast około 16 milionów złotych, przy czym w Polsce obejrzało go szacunkowo 3 miliony widzów, a za granicą około 9 milionów.

Opis wiki

Plakaty filmowe

Oczywiście wydrukowany plakat nie będzie zawierać żadnych logotypów, oznaczeń, ani podpisu autora.

Wymiary (warianty):

1 plakat w formacie A4 (210 x 297 mm).

2 plakat w formacie A3 (297 x 420 mm).

3 plakat w formacie A2 (420 x 594 mm).

4 plakat w formacie A1 (594 x 841 mm).

5 plakat w formacie A0 (1189 x 841 mm).

UWAGA

Ze względu na duży wymiar format A0 możliwy tylko i wyłącznie kurierem.