Opis
Plakaty filmowe Polska Klasyka Poszukiwany, poszukiwana (1973) v2 Stanisław Bareja – Plakat wysokiej jakości 8k
Plakaty filmowe do biura domu firmy lub pokoju kinomaniaka
O filmie
Poszukiwany, poszukiwana – polski barwny film komediowy z 1972 w reżyserii Stanisława Barei według scenariusza napisanego wraz z Jackiem Fedorowiczem, z Wojciechem Pokorą w roli głównej.
Fabuła
Pracownik muzeum, historyk sztuki Stanisław Maria Rochowicz (Wojciech Pokora), zostaje niesłusznie oskarżony o kradzież obrazu autorstwa Bogdana Adamca (Adam Mularczyk). Domniemanemu złodziejowi grozi 5 lat więzienia. Przerażony tą perspektywą postanawia ukrywać się w przebraniu kobiecym, aż namaluje kopię zrabowanego płótna i niepostrzeżenie ją podrzuci. Podejmuje pracę jako gosposia domowa „Marysia”, nie ma jednak szczęścia do chlebodawców. Pomimo początkowych trudności w nowym zawodzie „Marysia” zaczyna odkrywać uroki swojej pracy. Okazuje się również, że zarabia więcej niż jako magister historii sztuki. Film jest satyrą na zjawiska społeczne w Polsce okresu przełomu lat 60. i 70. XX wieku[1].
Obsada
Źródła[1][2]:
- Wojciech Pokora – Stanisław Maria Rochowicz
- Jolanta Bohdal – Kasia, żona Rochowicza
- Wiesław Gołas – Karpiel, pierwszy „pan” Marysi
- Maria Chwalibóg – Karpielowa, żona Karpiela
- Witold Kałuski – Górecki, drugi „pan” Marysi
- Krystyna Borowicz – Górecka, żona Góreckiego
- Filip Łobodziński – Antoś, niesforny syn Góreckich
- Mieczysław Czechowicz – trzeci pan Marysi, „profesor od cukru”
- Jerzy Dobrowolski – „wieczny” dyrektor, czwarty pan Marysi
- Barbara Rylska – żona „wiecznego” dyrektora
- Adam Mularczyk – Bogdan Adamiec, malarz
- Jan Kobuszewski – hydraulik
- Tadeusz Pluciński – trener miotaczek
- Jolanta Wołłejko – niania, zafascynowana Marysią
- Zofia Czerwińska – była gosposia Karpielów, dzika lokatorka
- Wojciech Siemion – prokurator oskarżający o kradzież obrazu
- Bohdan Łazuka – inżynier Rawicz
- Zbigniew Skowroński – właściciel psa Alexa
- Maria Kaniewska – klientka przed Marysią, kupująca dużo cukru
- Wojciech Rajewski – strażnik w galerii, dzwoniący do Adamca
- Zdzisław Szymański – robotnik[3] pokazujący drogę na Powiśle
- Jerzy Januszewicz – mężczyzna w tramwaju[4]
- Juliusz Kalinowski – urbanista
- Jerzy Moes – mężczyzna na przyjęciu u Góreckich
- Jan Kociniak – podwładny dyrektora
- Stanisław Tym – urzędnik pieczętujący obraz Adamca[5]
- Stanisław Bareja – mężczyzna goniący samochód
- Andrzej Krasicki – dyrektor muzeum
- Michał Żołnierkiewicz – mężczyzna w tramwaju
Przygotowania do filmu i realizacja
Pomysł na scenariusz, który Bareja napisał razem z Jackiem Fedorowiczem, przedstawiła reżyserowi jego żona, Hanna Kotkowska-Bareja. Jako historyk sztuki pracująca w Muzeum Narodowym poznała historię rzekomego zaginięcia dzieła Alfonsa Karnego, które artysta zabrał ze sobą, ale nie zostało to pokwitowane przez dyrektora, więc dzieło uznawano za zaginione. Ponadto w tym czasie małżeństwo Barejów zatrudniało dziewczyny jako pomoc domową do opieki nad dziećmi, stąd też historia odnosiła się do bliskich im realiów życia[6]. W czasie castingu do głównej roli Fedorowicz, Janusz Gajos i Wojciech Pokora prezentowali się w rolach mężczyzn grających kobiety. Wybrany został Pokora, ponieważ Gajos miał zbyt męską posturę, a u Fedorowicza zarost zbyt szybko pojawiał się w trakcie sesji zdjęciowej[7]. Rolę żony Rochowicza zagrać miała Stanisława Celińska, jednak odmówiła, ponieważ obawiała się, że ze względu na złą renomę Barei w tamtym czasie mogłaby nie dostać ról u takich reżyserów jak Krzysztof Zanussi i Kazimierz Kutz. Przyczyną owego stanu rzeczy była krytyka filmów Barei przez Kutza, który ukuł pojęcie „bareizmu” jako małowartościowej twórczości.
Zdjęcia do filmu kręcone były w Warszawie: kamienica przy ul. Grzybowskiej 46, na placu Powstańców, na placu Konstytucji, w galerii ZPAP, na terenie pałacu w Kozłówce[1], a także w mieszkaniu Barei[7]. Podobnie jak w poprzednich komediach, reżyser czerpał ze stylistyki przedwojennej, nasycając sceny gagami. W warstwie wizualnej odpowiedzialny za zdjęcia Jan Laskowski zastosował światło bezcieniowe. W trakcie realizacji sceny upadku Rawicza na schodach Jan Szymański (kierownik produkcji), nie godząc się na zatrudnienie kaskadera, sam odegrał tę rolę, przez co uległ poważnej kontuzji. W efekcie Bareja zawiązał współpracę (która była kontynuowana w kolejnych jego produkcjach) z kaskaderami: Krzysztofem Kotowskim, Zbigniewem Litwiniakiem i Zbigniewem Modejem.
Odbiór
Premiera Poszukiwanego, poszukiwanej odbyła się 22 kwietnia 1973[1]. W ciągu roku film obejrzało prawie 2 miliony osób, a dochody z kas kinowych wyniosły ok. 13 milionów złotych[10]. Czesław Wiśniewski i Jerzy Jesionowski jako uczestnicy kolaudacji, która odbyła się 31 października 1972 roku, wypowiadali się o nim negatywnie, stawiając zarzuty ukazywania osób piastujących wysokie stanowiska w negatywnym świetle oraz dając do zrozumienia reżyserowi, że nie będzie tolerancji dla wyszydzania władzy w jego twórczości. Bronili go za to Aleksander Ścibor-Rylski oraz Tadeusz Konwicki. Podzielone były też zdania recenzentów w prasie, przy czym pochwały formułowano dość ostrożnie[11]. W 1974 Poszukiwany, poszukiwana został wyróżniony podczas festiwalu Queens Council of the Arts w Nowym Jorku[12].
Bartosz Staszczyszyn odczytywał film Barei jako przykład filmowego cross-dressingu w polskim filmie, posuwając się przy tym do stwierdzenia, że Poszukiwany, poszukiwana to „najpopularniejsza polska komedia cross-dressingowa”[13]. W przypadku filmu Barei tożsamość płciowa bohatera nie ulega jednak zakwestionowaniu. Piotr Zwierzchowski przekonywał, że Poszukiwany, poszukiwana, „podobnie jak cała twórczość Barei, bardziej narusza tabu polityczne, związane z opisem PRL-owskiej codzienności”[14].
Opis wiki
Plakaty filmowe
Oczywiście wydrukowany plakat nie będzie zawierać żadnych logotypów, oznaczeń, ani podpisu autora.
Wymiary (warianty):
1 plakat w formacie A4 (210 x 297 mm).
2 plakat w formacie A3 (297 x 420 mm).
3 plakat w formacie A2 (420 x 594 mm).
4 plakat w formacie A1 (594 x 841 mm).
5 plakat w formacie A0 (1189 x 841 mm).
UWAGA
Ze względu na duży wymiar format A0 możliwy tylko i wyłącznie kurierem.
Rodzaj papieru i technologia druku:
Papier satynowany DCP 220g.
Papier satynowy wyprodukowany w 100% z celulozy ECF. Gwarantuje uzyskanie najwyższej jakości wydruków oraz wierne odwzorowanie kolorów. Przeznaczony do wydruków reklamowych, książek, papierów firmowych, wizytówek, menu, dyplomów, prestiżowych materiałów informacyjnych, prezentacji.
Wysokiej jakości satynowy papier z zaawansowaną powłoką do druku wielkoformatowych reklam zewnętrznych i wewnętrznych. Doskonale odwzorowuje kolory. Jest odporny na działanie wody. Charakteryzuje się wysoką białością.
Plakaty nie śmierdzą chemią, dlatego ze używane są tusze eko pozbawione ostrego chemicznego zapachu.
Termin realizacji zamówień przy płatności online od 2 do 8 dni roboczych.
(w wakacje długie weekendy, święta itd czas może być dłuższy maksymalnie 10 dni)
klasyka Polskiego kina
Plakaty filmowe – klasyka Polskiego kina
Poszukiwany, poszukiwana
Plakaty asygnowane przez Amerykańską markę Old Times
Opinie
Na razie nie ma opinii o produkcie.